Ik neem de tijd om te doen wat goed voelt voor mijn lichaam.
Ik zit nog regelmatig te leven vanuit mijn hoofd. Ik ben zeker niet de enige. Een van de nadelen hiervan is dat ik me heel veel zorgen maak. (Of is het net omdat ik me zorgen maak dat ik vanuit mijn hoofd leef...?) In ieder geval werkt het niet voor me. Want wanneer ik vooral daar verblijf met mijn aandacht, verlies ik een groot deel van mijn bewustzijn rond mijn lichaam. Ik ben dan niet meer hier en nu en kan dan ook niet de (al dan niet) subtiele signalen horen, erkennen of voelen die mijn lichaam me geeft.
Dus ik neem de tijd (en zeker met een extra uitdaging zoals het warme weer) om te voelen en te luisteren naar mijn lichaam, in plaats van wat mijn hoofd me aan het vertellen is. Ik neem de tijd om met mijn ogen dicht rustig in en uit te ademen en neer te dalen in mijn lichaam. Ik luister en sus de stem in mijn hoofd. Ik laat mijn denken mijn hart, mijn intuïtie, mijn instinct etc niet meer overstemmen. Ik luister.
En het is beangstigend aanvankelijk. Ja zeker. Om een stem die vanuit het diepe komt te volgen, om te doen wat mijn lichaam vraagt, om te veranderen van team en strategie, om tegen je welbekende rede in te gaan en om te besluiten het anders (het ongekende) te doen.
Handelen vanuit je lichaam is vreemd, maar het loont enorm. Ik heb gemerkt dat mijn lichaam veel beter weet hoe ik moet omgaan met zulk warm weer en wat het nodig heeft. Het heeft een instinct en wijsheid die vanuit een diep weten komt. Een weten dat generaties lang tijdens de hele evolutie van de mens heeft gegroeid. Een enorme kracht is het dat ons lichaam bevat. Tijd dat het die erkenning krijgt.
Veel liefs,
Ellen
