Hallo Reader
ik wil je graag voor iets uitnodigen. Je hoeft je er fysiek niet voor te verplaatsen. Het is een uitnodiging om eens in jezelf te gaan kijken. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Een moment van reflectie om eens stil te staan wat je de afgelopen maanden hebt verwezenlijkt, wat je hebt bereikt en welke inzichten je hebt bekomen. Neem eens de tijd (met een kopje koffie of thee eventueel inclusief een lekker koekske) om te voelen hoe je gegroeid bent en hoe jouw persoonlijk verhaal zich verder heeft ontwikkeld.
Want het is jouw verhaal en die is belangrijk. Ik ben momenteel met de volgende cyclus van mijn traumaverwerking bezig. Dit gaat gepaard met veel emoties, een zuiveringsfase en een fase van acceptatie wat er is gebeurd. Ik worstel hier enorm mee: met het accepteren van wat er is gebeurd omdat het voor me aanvoelt alsof ik het dan ook goedkeur. Maar het aanvaarden of accepteren van de realiteit heeft niets met goedkeuring te maken. Wel met het eigenschap nemen van je verhaal.
Want het mooie inzicht dat ik ontving tijdens deze cyclus is de volgende: ik neem eigenschap over mijn verhaal en wat ik heb meegemaakt. Ik ben de eigenaar van de situaties in mijn leven en hoe ik daarmee ben omgegaan. Ik ben geen slachtoffer, ik ben geen overlever, ik ben de heldin in mijn verhaal. Dat trauma is van mij en van niemand anders. Ik neem die macht weer tot mij en kan zo liefdevoller zien welke kracht(en) en potentieel ik daarmee ontwikkelt heb.
Maar dit geldt natuurlijk niet enkel voor traumasituaties, maar voor elke situatie die ons in het leven tegemoetkomt. Jouw hele leven is jouw unieke verhaal. Wat jij hebt meegemaakt, vertelt jouw verhaal met jouw ervaringen en leerprocessen. Eer dit met veel liefde. Door reflectiemomenten in je leven in te lassen, kan je je eigen verhaal nog eens van een afstand bekijken en ontdekken welk potentieel er verder naar boven is gekomen in jou. Zo ontwikkel je meer zelfkennis, zelfrespect en zelfvertrouwen.
Veel liefs,
Ellen
