Mijn ergernis naar buiten is een reflectie van mijn innerlijk verhaal.
Enkele weken geleden voelde ik dat ik me meer en meer begon te ergeren aan de onwetendheid van mensen in mijn directe omgeving alsook mensen die in het nieuws verschenen en op de sociale media. Mijn ergernis was voornamelijk gekleurd door het gedrag (acties en woordgebruik) van anderen die door hun onwetendheid en hun onwilligheid om te leren / te veranderen, toxisch en schadelijk gedrag vertoonden naar derden.
Ik werd me bewust dat ik in meerdere gesprekken met vrienden dit aankaartte en dat de woede in mij dan fel opstak. Het was als een klein monstertje dat aandacht vroeg. Aanvankelijk voelde ik enkel de ergernis en de woede en sprak ik vanuit mijn ego en spuwde ik mijn gal. 'Het ligt dan steeds aan de ander en hij/zij is diegene die hoort te veranderen.' Dat is de taal dat het ego spreekt in ons allemaal. Dit ging zo door in en om me heen voor enkele weken, terwijl mijn bewustzijn groeide.
Begin februari dit jaar is mijn oudste familiar gestorven. (Een familiar is een dier dat nauw verbonden is aan een heks en die hun wijsheid en ervaringen met elkaar delen.) Zijn overlijden is een rouwproces dat nog steeds gaande is. Hij had me op voorhand meegedeeld dat hij me ging blijven begeleiden vanuit het Andere Rijk. En dat deed hij inderdaad nu weer met mijn ergernis.
Ik was een moment aan het nemen om hem te eren. Dit doe ik door mijn emoties vrij te laten stromen (goe huilen dus), door herinneringen boven te halen en de liefde in mijn hart te voelen die we deelden en vandaag nog steeds delen. Want de liefde blijft bestaan. Het was in dat moment dat ik weer besef had van mijn zelfverwijt inzake zijn gezondheid. Katten tonen zelden dat ze ergens last van hebben en vanuit mijn eigen onwetendheid en onkunde (weinig ervaring met katten) geef ik mezelf het verwijt dat ik hem te lang heb laten afzien en dat ik te weinig heb gedaan om hem te helpen.
Mijn ergernis over de onwetendheid van anderen met daaruit voortvloeiend toxisch of schadelijk gedrag, is de reflectie van mijn eigen zelfverwijt, van mijn eigen onwetendheid dat schadelijk gevolg had voor mijn familiar. Hoewel de dierenarts en mijn vrienden en familie me verzekerden dat ik al het goede heb gedaan en dat ik geen schuld tref, blijft dat monstertje toch intern in me knagen.
Dus hoe los ik dit nu op?
Het besef dat het om iets intern gaat, maakt dat ik de macht heb om daar verandering in te brengen. Ik neem de tijd om te voelen wat de ervaring met mijn familiar me heeft geleerd en bekijk waar ik verandering in kan brengen naar de toekomst toe. Het geeft ook aan dat ik liever en zachter mag zijn naar mezelf toe. Het leven is een leerproces en we hebben niet alles onder controle.
Door het voeden en helen van mijn intern verhaal met liefde en begrip, zal ik ook vanuit die reflectie meer liefde en begrip kunnen opbrengen voor de mensen om me heen. En om op zulke momenten ook de moed te vinden om te communiceren, om te verbinden en wijsheid en kennis te delen met de ander (van onwetendheid naar weten over, met en door elkaar). Dat is wat binnen mijn controle ligt. Dat is de verandering van heling die vanuit het interne in de wereld verder uitstraalt. Dat is waar de ervaring mij voor uitnodigt om te doen.
In dankbaarheid en nederigheid,
Ellen
